Δεκάδες ζυγιές έχουν περάσει από την Ήπειρο και από την «ιερά εξέταση» των μουσικών που ήταν το Ζαγόρι. Η μόνη που κατάφερε να μείνει στην ιστορία του γλεντιού στην δύσκολη γη της Ηπείρου αλλά και να περάσει τα όρια της, μέχρι που κάποια από τα μέλη της σίγησαν για πάντα, ήταν «Τα Τακούτσια».
Ζυγιά (μπάντα) που στην κορυφή της δημιουργίας της είχε ως κλαρινίστα τον Γρηγόρη Καψάλη, βιολιστή τον Κώστα Καψάλη, λαούτο τον Σπύρο Καψάλη, δεύτερο κλαρίνο τον Γιώργο Καψάλη και τον Χρήστο Καψάλη ή Ζιούλη στο ντέφι.
Αυτό που την έκανε μοναδική δεν ήταν μόνο το άριστο παίξιμο των τραγουδιών, ούτε ότι όλοι τραγουδούσαν με το ίδιο πάθος που έπαιζαν, αλλά το δέσιμο αυτών των μουσικών που οι μουσικές σιωπές τους σε αφήνουν μετέωρο μέχρι την επόμενη νότα. «Τα παιδιά του Τάκη» κατά περίεργο τρόπο έγιναν και θα γίνουν παιδιά πολλών γενεών γλεντζέδων.
Η σπάνια ηχογράφηση που έγινε στην Αρίστη Ζαγορίου από τον καθηγητή Μάνθο Μάνθου σε πομπίνα τον Μάιο του 1965 και που εκδόθηκε σε cd το 1999 από τους Νέους της Αρίστης, είναι ένας θησαυρός που όχι μόνο λάμπει αλλά είναι και χρυσός.
Με αυτά τα λόγια, απλά και κατανοητά περιέγραψε κάποιος ανώνυμος χρήστης blog την προσπάθεια αυτή και έχει σαφώς δίκιο αν κρίνουμε από το μουσικό αποτέλεσμα!
Στο μουσικό αυτό βίντεο, ακούμε μια σειρά τραγουδιών του έρωτα, της αγάπης, του σεβντά. ΔΟΝΤΙΑ ΠΥΚΝΑ ΚΑΙ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΕΝΙΑ. Η δημοτική μας μούσα προσεγγίζει τόσο όμορφα τη χάρη και την ομορφιά της γυναικείας υπόστασης.
" Δόντια πυκνά και μαργαριταρένια..
φωνή σαν τ' αηδονιού, στόμα χελιδονιού..
όταν αρχίσ' και λέει, όλο το Μάη λαλεί..
κι όλη την Άνοιξη..
Μια Κυριακή και μια καλην ημέρα..
ήρθε μια περιστέρα, μια μοσχομυρωδάτη..
μια καγγελοφρυδάτη..
να μην την είχα δει, δεν θα τρελαθεί..
στη μαύρη γης να μπει..
Τι λες αυτού, μωρέ ζαλιάρικο..
τι βάζεις με το νου σου, φυλάξ' απ' τους εχθρούς σου..
Μαλαματένια πόρτα, μ' ασημοχείρουλα..
κι η σκύλα η πεθερά σου, θέλει μαχαίρωμα..
ως το ξημέρωμα.."
*Επιμέλεια: Κώστας Β Αναγνώστου
#Τακούτσια | #Καψάλης | #Ζαγόρι | #Ηπειρώτικα | #Γιάννενα