Ռուբեն Հախվերդյան-Գազանանոց

Գազանանոց Նույնիսկ ընձուղտը տարօրինակ մի երգ է, Բայց որ փակված է վանդակում դա արդեն երգ չէ։ Որքան չերգված երգեր կան փակ վանդակներում, Որքան երգեր, որոնք երբեք չեն լսվելու. Երբ երգը դառնում է վախեցած գազան Ու փակված վանդակում ճաղերին է գարկվում, Երգը դառնում է վիրավոր լուսան, Երգր թռիչքի է պատրաստվում։ Երգը լռում է ու քնած ձևանում. Գալիս է պահը նա պայթում է, պայթում։ Գիշերը հանգիստ քնած էր գետաձին. Եվ անշարժ էր նրա հաստ մարմինը, Խելագար ամբոխի թշվառ ծաղրածուն Առյուծը նախկին, մրափում էր. Եվ միայն գայլն էր անհանգիստ վանդակում. Գայլը ոռնում էր, անընդհատ ոռնում. Նրան միս տվեցին, բայց նա միսը չվերցրեց, Նրան միս շպրտեցին, բայց նա չլռեց։ Գայլը հիշել էր տափաստանն իր արձակ, Ու խենթացել էր գայլը միայնակ։ Եվ լսվեց կրակոց, և ոռնոցը լռեց, Եվ լուսինն իր արծաթն իր երգչին նվիրեց։ Լուսնի արծաթում կարմիր արյան լճակ, Մեռնում էր վանդակում գայլը միայնակ։ Երբ երգը դառնում է վախեցած գազան Ու փակված վանդակում ճաղերին է գարկվում, Երգը դառնում է վիրավոր լուսան, Երգր թռիչքի է պատրաստվում։ Գայլը մեռնում էր ժպիտը դեմքին, Հիմա նա ագատ էր ու վազում էր կրկին. Աչքին երևում էր տափաստանն իր արձակ. Կողքից վագում էր մոխրագույն գայլուհին.