ΝΑΞΟΣ_Το ''ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΟ'' τραγούδι του Γ. Κονιτόπουλου

ΨΗΓΜΑΤΑ ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ 1950-1970. Βρισκόμαστε σε μιαν εποχή κατά την οποία η Ελληνική πολιτεία κυβέρνηση παρουσίαζε τον ξενιτεμό, την ξενιτιά σαν "ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ". Στα χωριά μας όμως την εποχή εκείνη επικρατούσε πένθος. Η μάνα έχανε το γιο κι ο γιος τη μάνα. Αναφερόμαστε σε μια εποχή που στο μουσικό στερέωμα μεσουρανούσαν ο Μ. Χατζηδάκης κι ο Μ. Θεοδωράκης που σαν επόμενοι του Β. Τσιτσάνη και του Μ. Χιώτη συμβάλλουν στον εθισμό του μουσικού αισθητηρίου των νεοελλήνων στο δυτικό μινόρε και ματζόρε σε συνδυασμό με μιαν ανάλογη αρμονική γλώσσα κι ενορχηστρωτική αντίληψη. Αυτό είναι το κοινωνικό και μουσικό πλαίσιο την εποχή του '50 '70. Η μαύρη αυτή περίοδος της κοινωνικής ιστορίας μας "πείραξε" πολύ το Γ. Κονιτόπουλο. Έτσι λοιπόν βρήκε πηγή έμπνευσης για σύνθεση τραγουδιών που θα μπορούσαμε σήμερα να τα αποκαλέσουμε τραγούδια ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΑ. Πάντα ο Έλληνας, στις τουλάχιστον περίεργες στιγμές του, δημιουργούσε έργα που άντεχαν στο χρόνο. Ο Γ. Κονιτόπουλος συνεχίζει την περίοδο αυτή να ηχογραφεί τραγούδια με το μπάρμπα του τον Μήτσο Φυρογένη και την Ειρήνη την αδελφή του στο Ε.Ι.Ρ. με δ/ντή το Σίμωνα Καρά. Από το "αναμνηστικό" αυτό τραγούδι αναδεικνύονται: γλωσσικός θησαυρός σωσμένων ναξιακού ιδιώματος λέξεων κι εκφράσεων, απαράμιλλο υλικό πολιτιστικής γεωγραφίας, κοινωνιολογικό υλικό. Το τραγούδι αυτό αποτελεί προπύργιο της έκφρασης των συναισθημάτων του ναξιακού, κι όχι μόνο, λαού απέναντι στη ζωή του εσωτερικού μετανάστη. Αποτελεί τον μέγιστο αγώνα πολλών Ναξιωτών όχι μόνο για την μη εγκατάλειψη άλλο του νησιού, αλλά και την επιστροφή το δυνατόν σ' αυτό. Ανάμεσα σ αυτούς συγκαταλέγονται ο Γ. Κονιτόπουλος με τα τραγούδια του και οι αντίστοιχοι λαϊκοί στιχουργοί (ο Απεραθίτης Λευτερομανώλης και η Δανακιώτισσα Ειρήνη Χάλκου). Ανέλαβαν δηλ. μέσα απ΄ το τραγούδι τους, το ρόλο του καθοδηγητή για τους συμπατριώτες τους. Το ενδιαφέρον όμως για τους σημερινούς ναξιώτες είναι ότι όλοι ξέρουν αυτά τα τραγούδια κι όλοι τα τραγούδησαν και τα χόρεψαν ορεινοί και πεδινοί. Τα τραγούδια αυτά, ως ένα βαθμό, έχουν ταυτιστεί μ αυτό που σήμερα αποκαλούμε ναξιώτικο τραγούδι. Όσα απ' αυτά τα τραγούδια άντεξαν στο χρόνο απετέλεσαν και καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Όπως σε κάθε περίπτωση, σ' οποιονδήποτε χώρο-τομέα, έτσι και σ' αυτή περιέχονται και αβασάνιστα στοιχεία, εφόσον πρόκειται για επώνυμες προσωπικές δημιουργίες. Το ίδιο (με διαφορετική θεματολογία) έγινε και στην Κρητική μουσική, όπου το μεγαλύτερο ποσοστό των τραγουδιών που δισκογραφήθηκαν ήταν επώνυμα, περνώντας πλέον στον κύκλο αυτών που αποκαλούμε δημοτικά τραγούδια.