Ախ նազելիս
Խ.՝ Հ.Շիրազ
Երժ.՝ Ա.Մեջինյան
Ախ նազելիս ես ո՞ւր գնամ անընկեր
Կյանքս վարդ է, վարդս ո՞ւմ տամ անընկեր,
Առանց ընկեր մարդս փուչ է աշխարհում,
Ես ում առջեւ սիրտս բանամ անընկեր։
Աչքեր՝ ռւնես, բայց ինչ, ավա՜ղ, չես տեսնամ,
Ձեոքիդ ծաղիկ, ես՝ վրան շաղ, չես տեսնամ,
Շաղն էլ որ կա՝ արցունքս է պաղ՝ չես տեսնամ,
Էլ ո՞ւմ գրկում իմ վիշտը լամ անընկեր։
Առանց ընկեր մարդս փուչ է աշխարհում,
Ես ում առջեւ սիրտս բանամ անընկեր։
Սերս լացող աստղի քույրը ես կուզեմ,
Սիրուց էլ վեր՝ անշեջ հուրը ես կուզեմ.
Անմահական այն աղբյուրը ես կուզեմ,
Որ համբույրից չմոխրանամ անընկեր։
Թռչունն իրա երամն ունի՝ մենակ չէ,
Աշխարհն ունի, ալամն ունի, մենակ չէ,-
Մի՞թե քո սերն իմ հույսերն հենակ չէ,-
Ընկեր դառնամ ինչպե՞ս մնամ անընկեր: