H Zwi m,diki s

Στις κατω συνοικιες της πλατειας μεγαλωσαμε, το παιχνιδι της ζωης απο νωρις βιωσαμε, τι και αν συμβουλες μεγαλυτεροι μας δωσανε, η γειτονια νιωθει τα παιδια για αυτο την νιωσαμε, πετα την θλιψη αναθεωρησε το πλανο σου, μικρο παιδι διωξε το βαρος απο πανω σου, σβησε οσες εικονες ερμης εφηβιας σε στοιχειωνουν, ζησε τα ονειρα γρηγορα τελειωνουν. Καταλοιπα μιας ανθησμενης στον παραδεισενιο κηπο κοινωνιας ξεχασμενη απο θεο μες τους καρπους της να πεθαινει λιγο λιγο μετα βιας, ν'αναζητα με τον καιρο μια σανιδα σωτηριας, μοιαζει μ'επαρση εγωιστικης αλαζονειας, σε τυφλωνει οταν δεν εισαι της αναγραφομενης αξιας, δεν εισαι επιθυμητος και ολα αυτα γιατι εισαι ηδη κλινικα νεκρος, πως αλλαζει ετσι η εποχη, αλλαζει ο ανθρωπος μα οχι στην ψυχη μονο στα θελω του γιατι η διαθεση αλλαζει κ αυτη σαν εποχη, αφηνει στιγματα και ενα γλυκοπικρο παντα φιλι που θα σου δωσει φτερα,ανοιξε τα τωρα,πετα μακρια αγγιξε ουρανους,φωτισε δρομους σκοτεινους, τους φιλους σου αρκει να εχεις παντα διπλα σου στους δυσκολους καιρους,μην τις ακους, γραφτες στα αρχιδια σου μ'ακους, φωνες που ανηκουν στους κακους ζηταν μπελαδες,εσυ δεν εισαι απο αυτους, θυμαμαι ζησαμε πολλα,καθολου ξενοι με αυτα που μας ταυτισανε, κερδισαμε ρε μοναξια, και ποιο το κερδος,ολα θυμιζουν μαυρο πεν8ος, καταντια το ρημαδι,ευλογητος ο χρονος αλλα και ξενος, κανω ενα βημα μπροστα μα θελει σθενος, δωσμου το χερι σου,φτανει το τελος.