დეკა ნაყეური "გახსოვს ის ღამე და მთვარის მზერა, "

გახსოვს ის ღამე და მთვარის მზერა, სხივთა კანკალი ღამეულ მტკვარში , გამოგიგონე... და ასე მჯერა, რომ ვერასოდეს ვერ გაგცვლი სხვაში... ვერ გაგცვლი, რადგან არ შემწევს ძალა და ახლაც ვხედავ, თეთრი ნისლების ტანთ საქორწილო გაცვია კაბა და გშვენის ფერი თმა მთვარსხივების. ასე შორიდან უცნობმა ნაცნობს, ნაცნობმა უცნობს,თუ რა გიწოდო, დალალში გრილი ნიავი ანცობს და მინდა ხელი გამოგიწოდო. მაცოცხლოს შენი თითების სითბომ და შენი სუნთქვით ვისუნქთო მარად, ასე მგონია, ჩემთან ხარ ვითომ, დამყვები ყველგან, წვიმად თუ დარად... გახსოვს მკლავები? ვით უსურვაზი გარწევდნენ, როგორც ტალღებში გედი, გულზე შეხება თითების გახსოვს? ფეთქავდა, თითქოს დაჭრილი მტრედი, ან თბილი სუნთქვით თმების შერხევა, მათი ალერსი თითებით მერე, ვარდის ფურცლისებრ ნაზი შეხებით გული შენს გულში გადაიწერე.... ასე მგონია, როდესღაც მაინც, მოხვალ სიცოცხლის ჩაქრობის ჟამდე, შენი თვალებით შევხედავ აისს და გელი... გელი გარიჟრაჟამდე...